ಹೋಲಿಕೆಯೆಂಬ ಮಹಾರೋಗ

By Sudheendra

            ಇದು ಒಬ್ಬಿಬ್ಬರ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ. ಈ ಸಮಸ್ಯೆ ಬಹುತೇಕರನ್ನು ಕಾಡದೆ ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಜೀವನದ ಪ್ರತಿಹಂತದಲ್ಲೂ ಒಂದೊಂದು ರೂಪದಲ್ಲಿ ಇದು ನಮ್ಮನ್ನು ಆವಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಬೇಕಾದರೆ ಇದನ್ನೊಂದು ರೋಗವೆಂದೇ ಕರೆಯಿರಿ, ಮಾನಸಿಕ ವ್ಯಾಧಿಯೆನ್ನಿ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇದೊಂದು ರೀತಿಯ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಬೇನೆ. ಈ ‘ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗ’ ಅದ್ಯಾವಾಗ ಬಂದು ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಹೊಕ್ಕುತ್ತದೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮನ್ನು ಪರಸ್ಪರ ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ಹಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ನೆಮ್ಮದಿ, ಸಮಾಧಾನ ಕಾಲುಕೀಳುತ್ತದೆ. ಈ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹುಟ್ಟಿದಾರಭ್ಯ ನಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆಯುತ್ತದೆ. ಬೇಕಾದರೆ ಗಮನಿಸಿ, ಹುಟ್ಟಿದಾಕ್ಷಣ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯ ಪಕ್ಕದ ಬೆಡ್ಡಿನ ಆಗ ತಾನೇ ಕಣ್ಣುಬಿಟ್ಟ ಮಗುವಿನ ಬಣ್ಣ, ಮೈಮಾಟ, ಕಣ್ಣು, ಮೂಗು, ಬಾಯಿ, ಇತ್ಯಾದಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಮಗುವಿನ ಹೋಲಿಕೆ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲೇ ಪೋಷಕರು ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗವನ್ನು ತನ್ನ ಕುಡಿಗೆ ವರ್ಗಾಯಿಸುತ್ತಾರೆ. ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬರುವ ತನಕ ಪಕ್ಕದ ಬೆಡ್ಡಿನ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಮಗುವಿನ ಕೇಕೆ, ಗುಳಿ ಬೀಳುವ ಕೆನ್ನೆಗಳು, ಅರಳಿಕೊಂಡ ಕಣ್ಣು, ಬಿಗಿಹಿಡಿದ ಕೈ ಮುಷ್ಠಿ, ಹಾಲು ಗುಟುಕಿಸುವ ಪರಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಎರಡು ಕಂದಮ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಉಭಯ ಪೋಷಕರು ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. 
            ನಂತರ ಬಿಡಿ, ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಬೆಳೆಯುತ್ತಾ ಆಟ, ಪಾಠ, ಶಾಲೆ, ವಸ್ತ್ರ ,ಮಾರ್ಕ್ ಶೀಟು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೋ, ಮತ್ಯ್ತಾರೋ ಸಂಭಂದಿಕರ ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೋ ಹೋಲಿಸಿ ನೋಡುವ ಪರಿಪಾಠ ಬೆಳೆದುಬಿಡುತ್ತದೆ. ದೊಡ್ಡ ತರಗತಿಗಳಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅದರಲ್ಲೂ ಎಸ್.ಎಸ್.ಎಲ್.ಸಿ ಮತ್ತು ಪಿ.ಯು.ಸಿ ಹಂತದಲ್ಲಂತೂ ಈ ಹೋಲಿಕೆ ತಾರಕಕ್ಕೇರುತ್ತದೆ. ಯಾರೋ ಟ್ಯೂಶನ್ನಿಗೆ ಹೋದರೆ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳೂ ಹೋಗಬೇಕು ಎಂದು ಪೋಷಕರು ಹಟಕ್ಕೆ ಬೀಳುತ್ತಾರೆ. ಮಕ್ಕಳು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಸ್ಪರ್ಧೆಗೆ ಬೀಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಇನ್ನು ಪರೀಕ್ಷೆಯ ಫಲಿತಾಂಶದ ದಿನ ನೋಡಬೇಕು, ಮಕ್ಕಳಿಗಿಂತ ದೊಡ್ಡವರಿಗೇ ಆತಂಕ. ತನ್ನ ಮಗ ಎಷ್ಟು ಅಂಕ ಗಳಿಸಿದ್ದಾನೆಂದು ತಿಳಿಯುವ ಕಾತುರ ಒಂದೆಡೆಯಾದರೆ, ತನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯ ಮಗ, ನೆಂಟರ ಮಗಳು ಎಷ್ಟು ಗಳಿಸಿದ್ದಾಳೆಂದು ತಿಳಿಯುವ ಆತುರವೇ ಹೆಚ್ಚು. ಏಕೆಂದರೆ ಒಳಗೆ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗ ಮನೆಮಾಡಿಯಾಗಿರುತ್ತದೆ. 
            ಇನ್ನು ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಿಲೇರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ನಾವೇ ನಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಂಟು ರೋಗಕ್ಕೆ ಸುಲಭ ತುತ್ತಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಉಡುಪು, ಸೌಂದರ್ಯ, ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮೂಡಿದ ಮೊಡವೆಗಳು ಕೂಡ ಹೋಲಿಕೆಯ ವಸ್ತುಗಳಾಗುತ್ತವೆ.  ಇನ್ನು ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಾದರಂತೂ ಪ್ರತಿ ಸೆಮಿಸ್ಟರ್ ನಲ್ಲಿ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದ ಮಾರ್ಕ್ಸು, ಕ್ಯಾಂಪಸ್ ಇಂಟರ್‌ವ್ಯೋನಲ್ಲಿ ಕೈಗೆ ಬಂದ ಕೆಲಸದ ಪತ್ರ, ಅದರಲ್ಲಿ ನಮೂದಿಸಿದ ವಾರ್ಷಿಕ ಗಳಿಕೆ, ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಸ್ನೇಹಿತರೊಂದಿಗೆ ಅಪರಿಚಿತ ಶತ್ರುವಿನಂತೆ ವರ್ತಿಸುತ್ತೇವೆ. ನಕಲಿ ನಗುಮೊಗದಲ್ಲೇ ನಮ್ಮನ್ನು ಮತ್ತೊಬ್ಬನೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಂಡೇ ಒಳಗೊಳಗೆ ಸಂಕಟ ಪಡುತ್ತೇವೆ. ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬೇಡಿ. ಇದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಅನುಭವಿಸುವ ಆದರೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಕಟು ವಾಸ್ತವ. 
            ಈ ಹೋಲಿಕೆ ಶಾಲೆಗೆ, ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸೀಮಿತವಾಗಿರುತ್ತದೆಂದು ಅಂದುಕೊಂಡರೆ, ಅದು ಅಲ್ಲಿಗೇ ನಿಲ್ಲುವುದಿಲ್ಲ, ಹೋಲಿಕೆಯ ಮಾರಿ ಜೀವಮಾನ ಪೂರ್ತಿಯದು ಎಂದು ನಂತರ ಅರಿವಾಗುತ್ತದೆ. ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ವ್ಯಾಪಾರ, ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ, ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಗೆ ಗಳಿಸಿಕೊಂಡ ಗಳಿಕೆ, ಮನೆ, ಹೆಂಡತಿ, ಸಂಸಾರ, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಪಡೆದುಕೊಂಡ ಸ್ಥಾನಮಾನ, ಪ್ರಶಸ್ತಿ, ಪುರಸ್ಕಾರ ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ಹೋಲಿಕೆಗೆ ಯಾರಾದರೊಬ್ಬರು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಕಡೆ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ, ಸಂಸಾರಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ದಾಯಾದಿ, ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮ ಇನ್ನಿತರರೊಂದಿಗೆ ಹೋಲಿಕೆ ಇದ್ದದ್ದೇ. ಇನ್ನು ವೃತ್ತಿ ಬಾಂಧವರು ಎನ್ನುವ ವರ್ಗದಲ್ಲಂತೂ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ಜಿದ್ದು ಸಾಮಾನ್ಯ.

          ಸಾಫ್ಟ್‌ವೇರ್ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವವರಿಗಂತೂ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ಮಾರಿ ಹೆಗಲೇರಿ ಕುಳಿತು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಹೋಲಿಕೆ ಯಾವ ಪರಿಯೆಂದರೆ, ಒಂದೇ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯೊಂದಿಗೆ ಅವನಿಗೆ ಧಕ್ಕಿದ ಹೊಗಳಿಕೆ, ಕಾರ್ಯತತ್ಪರತೆಯ ಮೌಲ್ಯಾಂಕ, ವರ್ಷದ ಕೊನೆಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಶೇಕಡವಾರು ಸಂಭಳ ಹೆಚ್ಚಳ, ಪಡೆದ ಭಡ್ತಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಕಿಚ್ಚನ್ನೇ ಹಚ್ಚಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ. ನೋಟದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಮಂದಹಾಸ, ಮನದಲ್ಲಿ  ಮಹಾ ಅಸೂಯೆ.

          ಇನ್ನು ಮಹಿಳೆಯರ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ, ಅನೇಕರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಕರುಬುವುದು,  ಜೀವನದ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ನಾದಿನಿಯ ನೆಕ್ಲೇಸು ಅತ್ತಿಗೆಯ ನಿದ್ದೇಯನ್ನೇ ಕೆಡಿಸುತ್ತದೆ. ಹೆಂಡತಿಗೆ ನಿದ್ದೆ ಬಾರದಿದ್ದರೆ ಗಂಡ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡುವುದುಂಟೆ? ಇನ್ನು, ಇಬ್ಬರು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳ ಹೆಂಡಂದಿರು ಒಂದೆಡೆ ಸೇರಿಬಿಟ್ಟರೆ ಮುಗಿಯಿತು. ಬಂಗಾರ, ಕಾರು, ಮಹಡಿ ಮನೆ ಎಲ್ಲದರ ಪ್ರಸ್ತಾಪವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ಪಟ್ಟಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದೊಡನೆ ಗಂಡನ ಮುಂದೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಕೆಲಸ ಮಾಡುವುದು ಒಂದೇ ಕಛೇರಿ, ಇಬ್ಬರದೂ ಒಂದೇ ಹುದ್ದೇ. ಆದರೆ ನೀವು? ಹೆಂಡತಿ ಮುಖ ಮುರಿಯುತ್ತಾಳೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಈ ಜಾಡ್ಯದ ಬಿಸಿ ತಗುಲುವುದು ಕೊನೆಗೆ ಗಂಡನಿಗೇ. ನೋಡಿದಿರ ಹೋಲಿಕೆ ತಂದಿಡುವ ಪಜೀತಿಯನ್ನ!

          ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗ ಕೊನೆಕೊನೆಗೆ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಸಿಗೆ ಇದ್ದಷ್ಟು ಕಾಲು ಚಾಚು ಎನ್ನುವ ಗಾದೆ ಮಾತನ್ನು ಮರೆಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಯೋಗ್ಯತೆಗೆ ಮೀರಿದ ಬದುಕು ಬೇಕೆಂದು ಹಠ ಹಿಡಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ ಸಾಲಕ್ಕೆ ಅಥವಾ ಲಂಚಕ್ಕೆ ಕೈಯೊಡ್ಡುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಸಂಪಾದನೆಗಿಂತ ಖರ್ಚು ಅಧಿಕವಾಗಿ, ಬೇಕಿತ್ತೋ ಬೇಡವೋ ಸಾಲದ ಕಾರು ಮನೆಮುಂದೆ ನಿಲ್ಲುತ್ತದೆ. ನಾಲ್ಕು ರೂಮಿನ ಅಪಾರ್ಟ್‌ಮೆಂಟಿಗೆ ಇ.ಎಂ.ಐ ತುಂಬುವ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿನಂತಹ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿ ಮನೆಯ ಮುಂದೂ ಸಾಲು ಸಾಲು ಕಾರುಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಕ್ಕರ್ಧ ‘ಸಾಲ’ದ ಕಾರುಗಳು ಎಂಬ ಢುಂಢೀರಾಜರ ಹಾಸ್ಯ ಚಟಾಕಿಯಂತೆ ಬದುಕು ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದವಾಗುತ್ತದೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಈ ಹೋಲಿಕೆ ಹಿಡಿಸಿದ ಪ್ರತಿಷ್ಠೆಯ ಹುಚ್ಚಿನ ಬಳುವಳಿಯೇ.

           ಹಾಗಾದರೆ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗವನ್ನು ಮೀರಿದವರಾರಾದರೂ ಇದ್ದಾರಾ? ಮಾನವರೆಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಇದು ಇರಲೇ ಬೇಕಾ?  ಹೋಲಿಕೆ ರೋಗದಿಂದ ಪಾರಾಗಲು ಸನ್ಯಾಸಿಯಾದರೆ ಹೇಗೆ? ಇಲ್ಲ. ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ಅನೇಕ ಸನ್ಯಾಸಿಗಳಲ್ಲೂ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗ ಮನೆಮಾಡಿರುತ್ತದೆ. ಬೇಕಾದರೆ ನೋಡಿ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟು ಆಧ್ಯಾತ್ಮದ ಕಮಂಡಲ ಹಿಡಿದು, ಮಠ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಸಂತರೂ ತಮ್ಮನ್ನು ಇತರ ಮಠಾಧಿಪತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ತುಲನೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆ ಮಠದ ಆಸ್ತಿಯೆಷ್ಟು, ಎಷ್ಟು ಇಂಜಿನಿಯರಿಂಗ್, ಮೆಡಿಕಲ್ ಕಾಲೇಜುಗಳಿವೆ, ಯಾವ್ಯಾವ ರಾಜಕಾರಣಿಗಳು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಭೇಟಿಕೊಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ, ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಮಠ ಗಮನಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇದೂ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗದ ಬಳುವಳಿಯೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ಮಾರಿ ಸಂತರನ್ನೂ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದಲ್ಲ ಎಂದಾಯಿತು.

             ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ಮನಸ್ಥಿತಿಯ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಹಿತಿ ಜಯಂತ ಕಾಯ್ಕಿಣಿಯವರ ಕೆಲವು ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳಿವೆ. ನಿಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗಬಹುದೆಂದು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಜಯಂತ್ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ ನಮ್ಮ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಹೇಗಿದೆಯೆಂದರೆ ’ಹೆರವನ ಬಾಯೊಳಗಿನ ತುತ್ತಿನ ರುಚಿಯನ್ನು ಊಹಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದು ನಮಗಿಂತ ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ಇದೆಯೆಂದು ನಂಬಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಬಾಯಿರುಚಿ ಕೆಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರವೀಣರು ನಾವು. ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ತೆವಲು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಮೂತ್ರಿಯಲ್ಲೂ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಹೋಲಿಕೆಯಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಷ್ಠೇ, ಒತ್ತಡವಿಲ್ಲದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಷ್ಟೇ ಸಮಾಧಾನ ಸಂತಸಗಳು ಸಾಧ್ಯ. ಮತ್ತು ಸಮಾಧಾನ ಇದ್ದಲ್ಲಷ್ಠೇ ವಿಕಾಸ ಸಾಧ್ಯ’

             ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕದೇ ಹೋದದ್ದು ನನ್ನ ಮಕ್ಕಳಿಗಾದರೂ ಸಿಗಲಿ- ಎಂಬ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಆಶಯದಿಂದಲೇ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ತಳ್ಳುವ ಪಾಲಕರು ಕೊನೆಗೂ ತಮಗೆ ಕೇಳಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ್ದಿಷ್ಠೇ- ಸಿಕ್ಕದೇ ಹೋದದ್ದೇನು? ಕಾರೆ? ಬಂಗಲೆಯೇ? ವೈಕುಂಟ ಸಮಾರಾಧನೆಯ ಅರ್ಧ ಡಜನ್ ಪೋಟೋಗಳೇ? ಬ್ಲಡ್ ಪ್ರೆಶರೆ? ಮೂಲವ್ಯಾಧಿಯೇ? ಅಥವಾ ನೆಮ್ಮದಿಯೇ? ಸಮಾಧಾನವೇ? ಸಮಾರಂಭಗಳ ಬಫೇ ಊಟದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಬಾಚಿ ಬಾಚಿ ಗೋವರ್ಧನ ಗಿರಿಯಂತೆ ತಟ್ಟೆಯನ್ನು ತುಂಬಿಕೊಂಡು ಮೂರ್ಖ ಗೊಂಬೆಗಳಂತೆ, ಬೆಪ್ಪು ತಕ್ಕಡಿಗಳಂತೆ ಪರಿಚಿತರೂ ಅಪರಿಚಿತ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಕಣ್ ತಪ್ಪಿಸಿ ಯಾವುದರ ರುಚಿಯೂ ತಿಳಿಯದಂಥ ನಿರ್ವಾಣ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಇತರರೆಲ್ಲ ತಮಗೆ ಬೇಕಾದುದನ್ನು ರುಚಿಯಾಗಿ ಸುಖದಿಂದ ಉಣ್ಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಆತಂಕದಲ್ಲಿ ಹಿತ ಕೊಡಬಹುದಾಗಿದ್ದ ತೀರ ಇಷ್ಟದ ಪದಾರ್ಥವೊಂದು ತಟ್ಟೆಯ ಕಲಸುಮೇಲೊಗರದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಮೂಲರೂಪ, ರುಚಿಯನ್ನೇ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇವೆ. ಬದುಕಿನ ಕುರಿತಾದ ನಮ್ಮ ರುಚಿಯನ್ನೂ ಹೀಗೆ ಕೆಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲೇನು ಮಜಾ? ಬೇರೆಯವರಿಗಿಂತ ಮುಂದೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ನಮ್ಮ ಅತ್ತ್ಯುತ್ತಮವನ್ನು ಕೊಡುವ ಖುಷಿಯೆಡೆಗೆ ನಾವು ಒತ್ತು ಕೊಡಬೇಕಲ್ಲವೇ?

            ನಿಜಕ್ಕೂ ಜಯಂತರ ಮಾತು ನಮ್ಮ ನಿತ್ಯ ಬದುಕಿನ ಸತ್ಯ ನಿರೂಪಣೆ. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯೆಂಬ ಮಹಾರೋಗಕ್ಕೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಆಜೀವ ಚಂದಾದಾರರೇ. ಅಂದಹಾಗೆ, ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ರೋಗಕ್ಕೆ ಮದ್ದಿದೆಯಾ? ಇದ್ದರೆ ಏನು? ಅಸಲಿಗೆ ಅದು ವಾಸಿಯಾಗುವ ಖಾಯಿಲೆಯಾ? ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಈ ಹೋಲಿಕೆಯ ಮಾರಿಯನ್ನು ಗೆದ್ದು ನೆಮ್ಮದಿ ಕಂಡುಕೊಂಡಿದ್ದೀರಾ? ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಹೌದಾದರೆ ನೀವೇ ಪರಮಸುಖಿ.